മരണം

ഇനിയും വന്നണയാത്തതെന്തേ പ്രിയനേ
നീ അരികത്തു വന്നാലും
പതിയേ നീയെന്‍ ചാരത്തണഞ്ഞാലും
കാത്തിരിപ്പു തുടങ്ങിയേറെ നാളായ്‌
കണ്ണിമയ്‌ക്കൊരു വിശ്രമം നല്‍കു നീ

വേദന തിന്നുന്ന നാളില്‍ ഞാനേ-
റെയാശിച്ചു നിന്‍ സാമീപ്യം
അപ്പോഴും നീ എന്നെ നോക്കി പരിഹസിച്ചു
ചാരത്തണയാതെ മാറിനിന്നു

പലവുരു ഞാന്‍ പല വഴികളിലൂടെ നിന്നെ തേടി
അപ്പോഴെല്ലാം നീയെന്നെ കൈയൊഴിഞ്ഞു
സമയമായില്ലെന്നൊരു വാക്കു മൂളി നീ
കാത്തിരിക്കുവാന്‍ ചൊല്ലി മറഞ്ഞു നിന്നു

ഇനിയെങ്കിലും വന്നണയൂ
പ്രിയനേ നീ അരികത്തണഞ്ഞാലും
ഈ ലോകവാസം മതിയായെനിക്കു
മരണമാം പ്രിയനേ വന്നണഞ്ഞീടുമോ

നിന്‍ പേരുകേട്ടു ഭയന്നോടും ജനങ്ങളെ
തിരഞ്ഞു നടക്കാതെ, നിന്നെയന്വേഷിക്കും
എന്നെ സ്വീകരിക്കാന്‍ നിനക്കെന്തേ വൈമനസ്യം

പുഴ

പുഴയില്‍ ഒഴുക്കെന്നും ഒരുപോലിരിക്കില്ല
കൂത്തിയൊലിച്ചും കരകള്‍ക്കു കടിഞ്ഞാണിട്ടും
പാഞ്ഞൊഴുകുന്നു മനസ്സുപോല്‍
ചങ്ങലയ്‌ക്കു ബന്ധിച്ചാലും
പൊട്ടിത്തകര്‍ത്ത്‌ തിമര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന മഴപോല്‍.